In Woodstock tier die wind

by Danie Marais

’n week al lank.
Ons dak kraak soos die maste
van ’n ou seilskip in ’n storm
en die wolke maal en mor
oor Tafelberg se rand.
Aan die berg se voet lê die stad
oorbelig en uitgewas
soos ’n ou poskaart.

In Stellenbosch het jou senuwees ingekonk
en jou wil versaak –
oor die telefoon sleep jou tong
en tussen die snot en trane deur
hoor ek nie mooi wat jy probeer sê nie:
wetie & seblief & slaappille & rotgif & drain cleaner
& hospitaal & uitgepomp & ingespuit & jy oukei, ja, oukei
is min of meer al wat ek verstaan …

In Woodstock skeur die wind
gepas
terwyl ek wag vir die telefoon om weer te lui.

As die wind gaan lê
sal dit stil en skoon en leeg wees,
maar terwyl die palmbome stuiptrek
en die telefoondrade skud
is dit moeilik om te glo.

In Woodstock teister die wind my nou
met wetie & slaappille & rotgif & jou groot sagbruin oë
en alles deurmekaar

en êrens lê jy soos my afgekapte hande
in ’n voorlopige lakengraf
en lek verdriet en dooie gebede in jou kussing.

Ek wens ek kon sê ek verstaan nie
hoekom mense in noodweer rotgif & slaappille
en hul onskuldige lywe vol merke sny nie,

maar in Woodstock skryf die stukkende wind
jou wanhoop met wolke
huil jou woede deur die vuil strate en kartonmense

vir iemand om te hoor.

As die wolk skeur oor Tafelberg

by Danie Marais

"It's coming, keep the car runnning"

The Arcade Fire

Op pad huis toe in die laatmiddagson
op Eastern Boulevard
sien ek ’n watte-wit golf
stadig
oor Tafelberg breek
en teen die krans afspoel.

My ma sê as dit gebeur het
sou sy as kind in Tamboerskloof
op die sypaadjie gaan sit om te kyk
hoe die wille Suidoos die hemel
teen die berg afblaas.
Die prentjie van my ma ¬–
’n dogtertjie van 10 ¬–
wat bang-bang lekkerkry
met haar oë op die berg
laat my na aan haar
en die jaar 1955 voel.

Onafwendbaarheid het ’n vreemde bekoring
as dit soos ’n onstuimige wolk
oor Tafelberg rol.
Jy kyk na die noodwendigheid
van berg en breek
die hopeloosheid
van asem teen klip
die blinde soen
van hemel en aarde
ma en kind
en jy weet hoekom mense nie anders kan
as lag en huil
en vashou en verloor nie.

Jy volg die lyn van die kabelkarretjie
wat in die kolkende wit woeling verdwyn
en jy weet die goeie en die slegte nuus
sal jou altyd weldra bereik
waar ook al jy of jou ma dan is.